Still alive (and kickin')

Χαίρετε...κι ελπίζω να είστε όλοι καλά..
ΟΚ..δε θέλω ανόητες ερωτήσεις, του στυλ "ζεις ακόμη?", "που ήσουν τόσο καιρό?" κλπ...Ε, ναι, ζω και, ναι, είμαι αλλού...Απλά, μου την έδωσε σήμερα (μάλλον είναι το πνέυμα των επερχόμενων σε 30κάτι μέρες χριστουγέννων), μπήκα και είδα το αγαπημένο μου μπλογκ-νεκροταφείο και σκέφτηκα να σταθώ και να πώ ένα "γειά" και ένα "ευχαριστώ" στους παλιούς και νεότερους μπλογκο-συνοδοιπόρους (πάντα με αλφαβητική σειρά - λολ): angelab23, karpouzi, kitharoula, px.
Και επειδή το "γειά" μετά από ένα σχεδόν χρόνο, δεν αρκεί, να και κάτι για σας...Από τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ μου...το θεωρώ ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Ροβέρτου (και έχει γράψει ΠΟΛΛΑ τέτοια) και ένα από τα καλύτερα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, που έχω διαβάσει. Σχεδόν κάθε στίχος είναι από μόνος του ένα ποίημα. Προσέξτε τον αξεπέραστο συνδυασμό οργής και τρυφερότητας για τη γκόμενα που (προφανώς) πρόσφατα (τον/την) χώρισε και για τον ίδιο του τον εαυτό. Μου θυμίζει αυτό που είχε πει κάποτε (κάποιοι/ες από εσάς δεν ζούσατε τότε ΛΟΛ) η Μπαέζ γαι τον Ντύλαν, σε μίά συνέντευξη: "Εντάξει, δεν είναι όπως τον βλέπεις, κάτι ιδιαίτερο. Οταν, όμως, αρχίζει, να μιλάει...Είναι σα να φτύνει τις λέξεις γεμάτες δηλητήριο"
Ξέρω, ξέρω, πολλά είπαμε...Ladies and gentlemen..."Idiot wind", by Mr. Bob Dylan (στην αγαπημένη μου πιό ροκ εκτέλεση από το live Hard Rain και όχι στην πρώτη από το Blood on the Tracks)



Someone's got it in for me, they're planting stories in the press
Whoever it is I wish they'd cut it out but when they will I can only guess.
They say I shot a man named Gray and took his wife to Italy,
She inherited a million bucks and when she died it came to me.
I can't help it if I'm lucky.

People see me all the time and they just can't remember how to act
Their minds are filled with big ideas, images and distorted facts.
Even you, yesterday you had to ask me where it was at,
I couldn't believe after all these years, you didn't know me better than that
Sweet lady.

Idiot wind, blowing every time you move your mouth,
Blowing down the backroads headin' south.
Idiot wind, blowing every time you move your teeth,
You're an idiot, babe.
It's a wonder that you still know how to breathe.

I ran into the fortune-teller, who said beware of lightning that might strike
I haven't known peace and quiet for so long I can't remember what it's like.
There's a lone soldier on the cross, smoke pourin' out of a boxcar door,
You didn't know it, you didn't think it could be done, in the final end he won the wars
After losin' every battle.

I woke up on the roadside, daydreamin' 'bout the way things sometimes are
Visions of your chestnut mare shoot through my head and are makin' me see stars.
You hurt the ones that I love best and cover up the truth with lies.
One day you'll be in the ditch, flies buzzin' around your eyes,
Blood on your saddle.

Idiot wind, blowing through the flowers on your tomb,
Blowing through the curtains in your room.
Idiot wind, blowing every time you move your teeth,
You're an idiot, babe.
It's a wonder that you still know how to breathe.

It was gravity which pulled us down and destiny which broke us apart
You tamed the lion in my cage but it just wasn't enough to change my heart.
Now everything's a little upside down, as a matter of fact the wheels have stopped,
What's good is bad, what's bad is good, you'll find out when you reach the top
You're on the bottom.

I noticed at the ceremony, your corrupt ways had finally made you blind
I can't remember your face anymore, your mouth has changed, your eyes
don't look into mine.
The priest wore black on the seventh day and sat stone-faced while the building
burned.
I waited for you on the running boards, near the cypress trees, while the springtime
turned Slowly into autumn.

Idiot wind, blowing like a circle around my skull,
From the Grand Coulee Dam to the Capitol.
Idiot wind, blowing every time you move your teeth,
You're an idiot, babe.
It's a wonder that you still know how to breathe.

I can't feel you anymore, I can't even touch the books you've read
Every time I crawl past your door, I been wishin' I was somebody else instead.
Down the highway, down the tracks, down the road to ecstasy,
I followed you beneath the stars, hounded by your memory
And all your ragin' glory.

I been double-crossed now for the very last time and now I'm finally free,
I kissed goodbye the howling beast on the borderline which separated you from me.
You'll never know the hurt I suffered nor the pain I rise above,
And I'll never know the same about you, your holiness or your kind of love,
And it makes me feel so sorry.

Idiot wind, blowing through the buttons of our coats,
Blowing through the letters that we wrote.
Idiot wind, blowing through the dust upon our shelves,
We're idiots, babe.
It's a wonder we can even feed ourselves.



Νάστε καλά :)

PS. karpouzenia, τι πρέπει να κάνω για να μπω στο μπλόγκ σου? ¨)

Το μέλλον διαρκεί πολύ

"Κι έκτοτε νομίζω πως έμαθα τι σημαίνει ν' αγαπάς: να είσαι ικανός, όχι να υπερθεματίζεις πάνω στον εαυτό σου και να <υπερβάλεις>, αλλά να είσαι προσεκτικός με τον άλλον, να σέβεσαι την επιθυμία του και τους ρυθμούς του, τίποτε να μην του ζητάς αλλά να μαθαίνεις να δέχεσαι, να δέχεσαι κάθε δώρο ως έκπληξη ζωής, να είσαι ικανός να δωρίζεις χωρίς ιδιοτέλεια στον άλλο το ίδιο δώρο, να είσαι ικανός να χαρίζεις την ίδια έκπληξη στον άλλον, χωρίς να τον υποβάλεις σε καμιά βία. Εν ολίγοις η απλή ελευθερία. Γιατί ο Σεζάν ζωγράφιζε το όρος Σαιντ-Βικτουάρ κάθε στιγμή; Γιατί το φως κάθε στιγμής είναι ένα δώρο".

(Γραμμένο όχι από ένα λογοτέχνη, αλλά από το μεγαλύτερο - ίσως - σύχρονο κομμουνιστή φιλόσοφο. Louis Althusser, "Το μέλλον διαρκεί πολύ. Τα γεγονότα", Ο Πολίτης, 1992, σ. 326)

Ουρλιαχτό , Allen Ginsberg (1926-1997)

Ουρλιαχτό (αποσπάσματα)

Ι
Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ'
την τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά,
να σέρνονται μες απ' τους νέγρικους δρόμους την αυγή γυ-
ρεύοντας μια φλογισμένη δόση
...
που πέρασαν απ' τα πανεπιστήμια με μάτια ανοιχτά κι α-
χτινοβόλα με παραισθήσεις του Αρκανσω κι οράματα
τραγωδιών με φως του Μπλέηκ ανάμεσα στους μανδα-
ρίνους του πολέμου,
που αποβλήθηκαν απ' τις ακαδημίες γιατ' ήσαν λέει τρελοί
κι εξέδιδαν άσεμνες ωδές στα παράθυρα της νεκροκε-
φαλής,
...
που γυρόφερναν τα μεσάνυχτα στο μηχανοστάσιο των τραί-
νων κι' αναρωτιόνταν που να πάνε, και πήγαν, χωρίς ν'
αφήσουν κανένα με παράπονο,
...
που γλύκαναν την ήβη εκατομμυρίων κοριτσιών τρέμοντας
στο δειλινό και είχαν μάτια κόκκινα το πρωί, πρόθυμοι
όμως να γλυκάνουν την ήβη της ανατολής, αστράφτον-
τας οπίσθια στους σιτοβολώνες και γυμνοί στη λίμνη,
...
που πέταξαν τα ρολόγια τους απ' την ταράτσα για να ρί-
ξουν την ψήφο τους υπέρ της Αιωνιότητας έξω απ' το
Χρόνο, και ξυπνητήρια πέφταν κάθε μέρα στα κεφάλια
τους καθ' όλη την επόμενη δεκαετία,
που κόψανε τις φλέβες τους τρεις φορές συνέχεια ανεπιτυ-
χώς, το πήρανε απόφαση κι αναγκάστηκαν ν' ανοίξουν
μαγαζιά με αντίκες όπου νοιώθουν πως γερνούν, και
κλαίγανε
...
που υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι στα φασματικά ρούχα της
τζαζ στη χρυσοκέρατη σκιά της μπάντας και τραγούδη-
σαν το βάσανο γι' αγάπη του γυμνού αμερικάνικου
μυαλού με μια ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί σαξοφωνική
κραυγή που ανατρίχιασε τις πόλεις μέχρι το τελευταίο
ραδιόφωνο
με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της ζωής σφαγμένη
και πεταμένη έξω απ' τα κορμιά τους καλή για φάγω-
μα για χίλια χρόνια._




Από το Αλλεν Γκίνσμπεργκ, "Ποιήματα", εκδόσεις Ακμων (1979), μετάφραση Αρης Μπερλής.
πληροφορίες για τον Ginsberg, ποιήματά του κλπ. εδώ, εδώ, εδώ κ.α.

Norman Mailer (1923-2007) R.I.P.

Σήμερα 10 Νοεμβρίου πέθανε σε νοσοκομείο της Ν. Υόρκης ο (από τους αγαπημένους) συγγραφέας(και δημοσιογράφος και σεναριογράφος) Norman Mailer.

Από τα σημαντικότερα βιβλία του

- Οι γυμνοί και οι Νεκροί (The naked and the dead)
- Οι αkτές της Μπαρμπαριάς (Barbary shore)
- Το πάρκο των ελαφιών (The deer park)
- Ενα αμερικάνικο όνειρο (An American dream)
- Αρχαία απογεύματα (Ancient evenings)
- Οι σκληροί δεν χορεύουν (Tough guys don't dance)

To "Ενα αμερικάνικο όνειρο" (ελλην. έκδοση ΠΛΕΘΡΟΝ, 1988) είχε χαρακτηρισθεί από το Life "μια διαβολική εγκυκλοπαίδεια των κρυφών οραμάτων και των πόθων μας".

Είχε πει:

• "I knew that there was one thing I wanted to be and that was a writer."

• "There are two kinds of brave men: those who are brave by the grace of nature, and those who are brave by an act of will."

..."Α! όχι. Α! όχι", είπα στον εαυτό μου, "αρκετά έκανα. Για το Θεό, αρκετά έκανα".
"Δεν είναι αρκετά. Δεν έκανες τίποτα αν δεν ξαναρχίσεις", είπε η φωνή.
"Πήγαινε στο διάβολο!", σκέφτηκα, "αρκετά έζησα με την τρέλα".
("Ενα αμερικάνικο όνειρο, ΠΛΕΘΡΟΝ, 1988, σ. 251)

Καλό ταξίδι Norman!

Charles Bukowski

Κλαμπ Κόλαση, 1942

το επόμενο μπουκάλι ήταν το μόνο πράγμα

που είχε σημασία.

στο διάολο και το φαγητό, στο διάολο και το

νοίκι

το επόμενο μπουκάλι ήταν η λύση

για όλα

κι αν μπορούσες να έχεις δύο ή

τρία ή τέσσερα μπουκάλια καβάτζα

τότε η ζωή ήταν στ' αλήθεια ωραία.

κατάντησε να μας γίνει συνήθεια,

τρόπος ζωής.

πού θα μπορούσαμε να βρούμε άραγε το επόμενο

μπουκάλι; μας έκανε επινοητικούς, πονηρούς,

τολμηρούς.

κάποτε κάναμε ακόμα και βλακείες

και πιάναμε δουλειά για 3 ή 4 μέρες

ή και για καμιά βδομάδα ακόμη.

το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε

ένα γύρο και να συζητάμε για

βιβλία και λογοτεχνία

και να βάζουμε στα ποτήρια μας

κι άλλο κρασί.

ήταν το μόνο πράγμα που είχε κάποιο

νόημα για μας.

είχαμε, βέβαια, και

τις περιπέτειές μας:

τρελές φιλενάδες, καβγάδες, τις

απελπισμένες σπιτονοικοκυρές, την

αστυνομία.

προκόψαμε με το ποτό και

με την τρέλα και με τη

συζήτηση.

όταν άλλοι άνθρωποι χτύπαγαν

κάρτα

εμείς συχνά δεν ξέραμε καν

ποια μέρα ή ποια βδομάδα ήταν.

είχαμε αυτή τη μικρή συμμορία,

όλοι νέοι, και διαρκώς άλλαζε

έτσι που κάποια μέλη απλώς

εξαφανίζονταν, άλλοι επιστρατεύονταν,

μερικοί σκοτώθηκαν στον πόλεμο

μα συνεχώς νέοι οπαδοί

κατέφθαναν.

ήταν το Κλαμπ από την Κόλαση

κι εγώ ήμουν ο Πρόεδρος τού

Συμβουλίου.

***

τώρα πίνω μόνος μες στο ήσυχο

δωμάτιό μου στο

δεύτερο πάτωμα που βλέπει το λιμάνι του San Pedro.

είμαι άραγε εγώ ο τελευταίος των

τελευταίων;

αρχαία φαντάσματα αιωρούνται μέσα και έξω απ'

αυτό το δωμάτιο.

μόλις που μισοθυμάμαι τα πρόσωπά τους.

με κοιτάζουν, οι γλώσσες τους

κρέμονται έξω.

σηκώνω το ποτήρι μου προς το μέρος τους.

παίρνω ένα πούρο, το κολλάω στη

φλόγα του αναπτήρα

μου.

ρουφάω βαθιά

και να μια λάμψη γαλάζιου

καπνού καθώς

στο λιμάνι

ένα πλοίο βαράει τη

σειρήνα του.

μοιάζουν όλα με μια καλή παράσταση, καθώς αναρωτιέμαι πάλι:

τι γυρεύω εγώ

εδώ;

(από το http://www.happyfew.gr/)

δες εδώ, εδώ, εδώ

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι - K. Oυράνης

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο...

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
μέσ᾿ στὴν κρύα μου κάμαρα, ὅπως ἔζησα μόνος·
στὴ στερνὴ ἀγωνία μου τὴ βροχὴ θὲ ν᾿ ἀκούω
καὶ τὸν κούφιο τὸν θόρυβο ποὺ ἀνεβάζει ὁ δρόμος.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
μέσα σ᾿ ἔπιπλα ξένα καὶ σὲ σκόρπια βιβλία,
θὰ μὲ βροῦν στὸ κρεββάτι μου. Θὲ νἀρθεῖ ὁ ἀστυνόμος
θὰ μὲ θάψουν σὰν ἄνθρωπο ποὺ δὲν εἶχε ἱστορία.

Ἀπ᾿ τοὺς φίλους ποὺ παίζαμε πότε-πότε χαρτιὰ
θὰ ρωτήσει κανένας τους ἔτσι ἁπλά: «-Τὸν Οὐράνη
μὴν τὸν εἶδε κανείς; Ἔχει μέρες ποὺ χάθηκε!...»
Θ᾿ ἀπαντήσει ἄλλος παίζοντας: «-Μ᾿ αὐτὸς ἔχει πεθάνει».

Μιὰ στιγμὴ θὰ κοιτάξουνε ὁ καθένας τὸν ἄλλον,
θὰ κουνήσουν περίλυπα καὶ σιγὰ τὸ κεφάλι,
θὲ νὰ ποῦν: «Τ᾿ εἶν᾿ ὁ ἄνθρωπος!... Χτὲς ἀκόμα ζοῦσε!»
Καὶ βουβὰ τὸ παιγνίδι τους θ᾿ ἀρχινήσουνε πάλι.

Κάποιος θἆναι συνάδελφος στὰ «ψιλὰ» ποὺ θὰ γράψει
πὼς «προώρως ἀπέθανεν ὁ Οὐράνης στὴν ξένη,
νέος γνωστὸς εἰς τοὺς κύκλους μας, ποὖχε κάποτ᾿ ἐκδώσει
συλλογὴν μὲ ποιήματα πολλὰ ὑποσχομένην».

Κι αὐτὸς θἆναι ὁ στερνός της ζωῆς μου ἐπιτάφιος.
Θὰ μὲ κλάψουνε βέβαια μόνο οἱ γέροι γονιοί μου
καὶ θὰ κάνουν μνημόσυνο μὲ περίσιους παπάδες
ὅπου θἆναι ὅλοι οἱ φίλοι μου κι ἴσως-ἴσως οἱ ὀχτροί μου.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
σὲ μία κάμαρα ξένη στὸ πολύβοο Παρίσι,
καὶ μία Κίττυ θαρώντας πὼς τὴν ξέχασα γι᾿ ἄλλην
θὰ μοῦ γράψει ἕνα γράμμα -καὶ νεκρὸ θὰ μὲ βρίσει.

Ποίημα του Κ. Ουράνη, που έκαναν πολύ όμορφο τραγούδι τα Διάφανα Κρίνα (δίσκος Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές)

Hasta la victoria siempre!!

9 Οκτωβρίου 1967....δολοφονία του Commandante Che Guevara μικρό αφιέρωμα
με ένα ποίημα και ένα τραγούδι


το ποίημα....(Νίκος Καββαδίας, 1972, από το "Τραβέρσο")

GUEVARA

Στο Θανάση Καραβία

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου, κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα.
Όμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες.
Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα;
Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαρεί με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.

Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά.
Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος.
Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά,
ένα σβησμένο cigarillos.

T' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ΄ ένα αλώνι).
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι.
Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη.
Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι
και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του.
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα.
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.

...και το τραγούδι (14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Τσε, οι Clash τολμούν να κυκλοφορήσουν ένα τριπλό δίσκο με τον τίτλο "Sandinista!"!!. Απ' αυτόν το δίσκο διάλεξα το παρακάτω τραγούδι...τελικά.."τίποτα δεν πάει χαμένο")

Rebel Waltz
(The Clash)

I slept and I dreamed of a time long ago
I saw an army of rebels, dancing on air
I dreamed as I slept, I could see the campfires
A song of the battle, that was born in the flames
and the rebels were waltzing on air

I danced with a girl to the tune of a waltz
that was written to be danced on the battlefield
I danced to the tune of a voice of a girl
A voice that called "Stand till we fall
we stand till all the boys fall"

As we danced came the news that the war was not won
5 armies were coming, with carrige and gun
Through the heart of the camp
swept the news from the front
A cloud crossed the moon, a child cried for food
We knew the war could not be won

So we danced with a rifle, to the rhythm of the gun
in a glade through the trees i saw my only one
Then the earth seemed to rise hell hot as the sun
The soldiers were dying, there was tune to the sighing
The song was an old rebel one

As the smoke of our hopes rose high from the field
My eyes played tricks through the moon and the trees
I slept as I dreamed I saw the army rise
A voice began to call, stand till you fall
The tune was an old rebel one.

Οκτώβριος....

...ένα φιλμ, ένα τραγούδι, ένα ποίημα - άσχετα μεταξύ τους (ή όχι)

- η ταινία
"Οκτώβρης" (1928) του Σεργκέι Αϊζενστάιν (βλ. και εδώ)


- το τραγούδι: October των U2

October.
And the trees are stripped bare
Of all the wear.
What do I care?
October.
And Kingdoms rise,
And Kingdoms fall,
But you go on, and on.



- και το ποίημα:

Οκτώβριος (Μίλτος Σαχτούρης)

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα

και σχήματα αράχνη

τα φώτα κίτρινα, θαμπά σκοτεινά

μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους

καρφωμένα

αίμα

τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια
η βροχή
και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της
το σώμα της και τ' ανοιχτό στόμα της
μακριά βαθιά πάνω στο βουνό......

Ας ευχηθούμε να είναι ένας πραγματικά ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ μήνας..

23 Σεπτεμβρίου 2007...Τριάντα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Πάμπλο Νερούδα

Pablo Neruda (12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973) - In memoriam



ΣΚΥΦΤΟΣ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ


Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιό ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.

Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ' αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ' αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.


Από τη συλλογή "20 poemas de amor y una cancion deseperada"
Πάμπλο Νερούδα, "Ποιήματα", Νεφέλη 1982 (μεταφρ. Τάκης Βαρβιτσιώτης).

"Μικρές απολαύσεις" (Μέρος 2)...Περί μέθης

"Οπως λίγες δόσεις τρέλλας κάθε μέρα σε γλυτώνουν από το άσυλο, λίγος θάνατος κάθε νύχτα σε σκληραγωγεί καλύτερα για το τελικό ναυάγιο. Αυτό το λίγο, που το προτιμάμε από το οιοδήποτε πολύ, είναι η παιδαγωγική της μέθης για να βλέπουμε σωστά τους εθελοντές των δηλητηριάσεων...

Ο Μπουνιουέλ εκμεταλλεύεται το ποτό, δεν του παραδίνεται. Το χρησιμοποιεί σαν διεγερτικό της φαντασίας, σαν πανούργο εμψυχωτή, αλλά στις καίριες στιγμές του αφαιρεί κάθε δικαίωμα. Η αυτοκυριαρχία τον εμποδίζει να σπαταληθεί, τόσο στις χαρές του αλκοόλ όσο και της νικοτίνης....Ενας παρόμοιος συγκρατημός...ουσιαστικά αφαιρεί από το πότό το πιό καταγωγικό του στοιχείο: τη φθορά, τη διάλυση και τον πόνο.

Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.

Ο μεθυσμένος δε θέλει να βγάλει από μέσα του το αλκοόλ, αλλά τον κόσμο. Το σύμπαν ολόκληρο, μαζί με τη συντετριμμένη του ύπαρξη.

Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής. Μόνο ο άντρας που είναι αληθινά βασάνης, τιμωρημένος από τη σκέψη και την ηδονή, μπορεί να πετάει τις σάρκες του στα όρνια. Γι' αυτόν μιλάει ο στίχος του Μπωντλαίρ: χωρίς φόβο και τύψη θα γείρω καταγής να κοιμηθώ σαν το σκυλί.

Η διάλυση της μέθης δεν πασχίζει να σταματήσει κάτι. Δεν αρνείται τη ζωή - εν ονόματι τίνος άλλωστε; Απλώς την διασπαθίζει. Ζει την απώλεια ως βαθύτερο νόημα του υπάρχειν.

(Κωστής Παπαγιώργης, "Περί μέθης", εκδόσεις Ροές - αποσπάσματα)

"Μικρές απολαύσεις" (μέρος 1)...Ποτό και τσιγάρο

"Το μπαρ αντίθετα [από τα καφέ] είναι μια άσκηση μοναξιάς...

Πρέπει τώρα να μιλήσω για τα ποτά...Πάνω απ'ολα μου αρέσει το κρασί, και ειδικότερα το κόκκινο κρασί...Εννοείται ότι στα μπαρ δεν το πίνω ποτέ. Το κρασί είναι καθαρά φυσική απόλαυση, που σε καμμιά περίπτωση δεν διεγείρει τη φαντασία.

Σ' ένα μπαρ, για να προκαλέσω ή να συγκρατήσω ένα ονειροπόλημα, χρειάζομαι εγγλέζικο Τζιν...

Οπως σίγουρα καταλάβατε, δεν είμαι αλκοολικός. Φυσικά μερικές φορές μού έχει συμβεί να πέσω ξερός από το ποτό...Αν με ρωτήσουν, αν είχα την ατυχία μια μέρα να μου λείψει κάποιο από τα ποτά μου, θα απαντήσω ότι δεν θυμάμαι. Πάντα μου βρίσκεται κάτι να πιώ, γιατί πάντα παίρνω τα μέτρα μου.

Ο καπνός, που συνδυάζεται θαυμάσια με το αλκοόλ (αν υποθέσουμε ότι το αλκοόλ είναι η βασίλισσα, ο καπνός είναι ο βασιλιάς) είναι ένας ζεστός σύντροφος σ' όλα τα γεγονότα της ζωής. Είναι ο μεγάλος σύντροφος των καλών και των κακών ημερών. Ανάβουμε ένα τσιγάρο για να γιορτάσουμε μια χαρά ή για να κρύψουμε μια πίκρα. Οταν είμαστε μόνοι ή με παρέα.

Ο καπνός είναι μια απόλαυση όλων των αισθήσεων, της όρασης - τι όμορφο θέαμα, στο ασημένιο χαρτί αυτά τα άσπρα τσιγάρα, αραδιασμένα σαν σε παρέλαση - της όσφρησης, της αφής.

Επίσης, θα επιτρέψω στον εαυτό μου, σεβαστοί μου αναγνώστες, γαι να τελειώσω μ' αυτές τις θεωρήσεις πάνω στο πιοτό και στον καπνό, προστάτες δυνατής φιλίας όπως και γόνιμων ονειροπολήσεων, να σας δώσω μια διπλή συμβουλή: Μην πίνετε και μην καπνίζετε. Είναι βλαβερό για την υγεία.

Προσθέτω, ότι το αλκοόλ και το τσιγάρο, συνοδεύουν πολύ ευχάριστα τον έρωτα. Γενικά, το αλκοόλ τοποθετείται πρώτα και ο καπνός μετά.

(Λ. Μπουνιουέλ, "Υπόγειες Απολαύσεις", εκδόσεις Περιοδικό - αποσπάσματα
Η φωτογραφία του Μπουνιουέλ από εδώ