23 Σεπτεμβρίου 2007...Τριάντα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Πάμπλο Νερούδα

Pablo Neruda (12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973) - In memoriam



ΣΚΥΦΤΟΣ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ


Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιό ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.

Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ' αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ' αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.


Από τη συλλογή "20 poemas de amor y una cancion deseperada"
Πάμπλο Νερούδα, "Ποιήματα", Νεφέλη 1982 (μεταφρ. Τάκης Βαρβιτσιώτης).

10.15 Saturday Night - the Cure

10.15
Saturday night
And the tap drips
Under the strip light
And I'm sitting
In the kitchen sink
And the tap drips
Drip drip drip drip drip drip drip drip

Waiting
For the telephone to ring
And I'm wondering
Where she's been
And I'm crying
For yesterday
And the tap drips
Drip drip drip drip drip drip drip drip

It's always the same

"Μικρές απολαύσεις" (Μέρος 2)...Περί μέθης

"Οπως λίγες δόσεις τρέλλας κάθε μέρα σε γλυτώνουν από το άσυλο, λίγος θάνατος κάθε νύχτα σε σκληραγωγεί καλύτερα για το τελικό ναυάγιο. Αυτό το λίγο, που το προτιμάμε από το οιοδήποτε πολύ, είναι η παιδαγωγική της μέθης για να βλέπουμε σωστά τους εθελοντές των δηλητηριάσεων...

Ο Μπουνιουέλ εκμεταλλεύεται το ποτό, δεν του παραδίνεται. Το χρησιμοποιεί σαν διεγερτικό της φαντασίας, σαν πανούργο εμψυχωτή, αλλά στις καίριες στιγμές του αφαιρεί κάθε δικαίωμα. Η αυτοκυριαρχία τον εμποδίζει να σπαταληθεί, τόσο στις χαρές του αλκοόλ όσο και της νικοτίνης....Ενας παρόμοιος συγκρατημός...ουσιαστικά αφαιρεί από το πότό το πιό καταγωγικό του στοιχείο: τη φθορά, τη διάλυση και τον πόνο.

Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.

Ο μεθυσμένος δε θέλει να βγάλει από μέσα του το αλκοόλ, αλλά τον κόσμο. Το σύμπαν ολόκληρο, μαζί με τη συντετριμμένη του ύπαρξη.

Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής. Μόνο ο άντρας που είναι αληθινά βασάνης, τιμωρημένος από τη σκέψη και την ηδονή, μπορεί να πετάει τις σάρκες του στα όρνια. Γι' αυτόν μιλάει ο στίχος του Μπωντλαίρ: χωρίς φόβο και τύψη θα γείρω καταγής να κοιμηθώ σαν το σκυλί.

Η διάλυση της μέθης δεν πασχίζει να σταματήσει κάτι. Δεν αρνείται τη ζωή - εν ονόματι τίνος άλλωστε; Απλώς την διασπαθίζει. Ζει την απώλεια ως βαθύτερο νόημα του υπάρχειν.

(Κωστής Παπαγιώργης, "Περί μέθης", εκδόσεις Ροές - αποσπάσματα)

Με αφορμή το θάνατο του Παβαρότι...

...δε ξέρω γιατί, αλλά θυμήθηκα το θάνατο του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Οταν το 1959 έπαθε δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, οι γιατροί του σύστησαν να εγκαταλείψει τη διεύθυνση ορχήστρας. Του είπαν "ή τη μουσική ή τη ζωή σας" - κι εκείνος απάντησε "μα η μουσική είναι η ζωή μου" και συνέχισε να διευθύνει.

Στις 2 Νοεμβρίου 1960 παθαίνει τη μοιραία καρδιακή προσβολή στο πόντιουμ στη Σκάλα του Μιλάνου, κατά τη διάρκεια πρόβας της 3ης Συμφωνίας του Mahler.

(πριν χρόνια σε μια συζήτηση για την κλασική και τη ροκ μουσική, αναφέρθηκα στο παραπάνω περιστατικό και αναρωτήθηκα "η στάση του Μητρόπουλου δεν είναι μια ροκ στάση ζωής;)

"Μικρές απολαύσεις" (μέρος 1)...Ποτό και τσιγάρο

"Το μπαρ αντίθετα [από τα καφέ] είναι μια άσκηση μοναξιάς...

Πρέπει τώρα να μιλήσω για τα ποτά...Πάνω απ'ολα μου αρέσει το κρασί, και ειδικότερα το κόκκινο κρασί...Εννοείται ότι στα μπαρ δεν το πίνω ποτέ. Το κρασί είναι καθαρά φυσική απόλαυση, που σε καμμιά περίπτωση δεν διεγείρει τη φαντασία.

Σ' ένα μπαρ, για να προκαλέσω ή να συγκρατήσω ένα ονειροπόλημα, χρειάζομαι εγγλέζικο Τζιν...

Οπως σίγουρα καταλάβατε, δεν είμαι αλκοολικός. Φυσικά μερικές φορές μού έχει συμβεί να πέσω ξερός από το ποτό...Αν με ρωτήσουν, αν είχα την ατυχία μια μέρα να μου λείψει κάποιο από τα ποτά μου, θα απαντήσω ότι δεν θυμάμαι. Πάντα μου βρίσκεται κάτι να πιώ, γιατί πάντα παίρνω τα μέτρα μου.

Ο καπνός, που συνδυάζεται θαυμάσια με το αλκοόλ (αν υποθέσουμε ότι το αλκοόλ είναι η βασίλισσα, ο καπνός είναι ο βασιλιάς) είναι ένας ζεστός σύντροφος σ' όλα τα γεγονότα της ζωής. Είναι ο μεγάλος σύντροφος των καλών και των κακών ημερών. Ανάβουμε ένα τσιγάρο για να γιορτάσουμε μια χαρά ή για να κρύψουμε μια πίκρα. Οταν είμαστε μόνοι ή με παρέα.

Ο καπνός είναι μια απόλαυση όλων των αισθήσεων, της όρασης - τι όμορφο θέαμα, στο ασημένιο χαρτί αυτά τα άσπρα τσιγάρα, αραδιασμένα σαν σε παρέλαση - της όσφρησης, της αφής.

Επίσης, θα επιτρέψω στον εαυτό μου, σεβαστοί μου αναγνώστες, γαι να τελειώσω μ' αυτές τις θεωρήσεις πάνω στο πιοτό και στον καπνό, προστάτες δυνατής φιλίας όπως και γόνιμων ονειροπολήσεων, να σας δώσω μια διπλή συμβουλή: Μην πίνετε και μην καπνίζετε. Είναι βλαβερό για την υγεία.

Προσθέτω, ότι το αλκοόλ και το τσιγάρο, συνοδεύουν πολύ ευχάριστα τον έρωτα. Γενικά, το αλκοόλ τοποθετείται πρώτα και ο καπνός μετά.

(Λ. Μπουνιουέλ, "Υπόγειες Απολαύσεις", εκδόσεις Περιοδικό - αποσπάσματα
Η φωτογραφία του Μπουνιουέλ από εδώ