"Κι έκτοτε νομίζω πως έμαθα τι σημαίνει ν' αγαπάς: να είσαι ικανός, όχι να υπερθεματίζεις πάνω στον εαυτό σου και να <υπερβάλεις>, αλλά να είσαι προσεκτικός με τον άλλον, να σέβεσαι την επιθυμία του και τους ρυθμούς του, τίποτε να μην του ζητάς αλλά να μαθαίνεις να δέχεσαι, να δέχεσαι κάθε δώρο ως έκπληξη ζωής, να είσαι ικανός να δωρίζεις χωρίς ιδιοτέλεια στον άλλο το ίδιο δώρο, να είσαι ικανός να χαρίζεις την ίδια έκπληξη στον άλλον, χωρίς να τον υποβάλεις σε καμιά βία. Εν ολίγοις η απλή ελευθερία. Γιατί ο Σεζάν ζωγράφιζε το όρος Σαιντ-Βικτουάρ κάθε στιγμή; Γιατί το φως κάθε στιγμής είναι ένα δώρο".(Γραμμένο όχι από ένα λογοτέχνη, αλλά από το μεγαλύτερο - ίσως - σύχρονο κομμουνιστή φιλόσοφο. Louis Althusser, "Το μέλλον διαρκεί πολύ. Τα γεγονότα", Ο Πολίτης, 1992, σ. 326)
2 σχόλια:
Καπετάνιε μου,
Τώρα που τριανταρίζω κρατώ όλες τις απόψεις για την αγάπη και τη ζωή.
Θα διαφωνήσω όμως σ' αυτό. Αυτό που περιγράφει ο "φίλος" μας ως τέχνη του ν' αγαπάς, δεν είναι ακριβώς "απλή" ελευθερία, είναι "διπλωματία" στην πιο ειλικρινή της μορφή: αυτή που δεν έχει προσδοκίες. Δεν είναι δηλαδή παρά μία ακόμη "τακτική" ζωής.
Κρατώ όμως βαθιά μέσα μου αυτό: "γιατί το φως κάθε στιγμής είναι ένα δώρo..."
Το να βλέπεις το φως αυτό, ίσως να είναι η "τέχνη του να ζεις".
Φοβάμαι ότι υπάρχειένα πρόβλημα "ορολογίας". Αυτό που εσύ λές "διπλωματία" (χωρίς να ξέρουμε τι νόημα δίνεις στη λέξη) για κάποιους είναι στάση ζωής βασισμένη σε αρχές (νομίζω ότι η διαφορά είναι οφθαλμοφανής).
ΑΝ πρόσεξες, ο Αλτουσέρ ΔΕΝ χρησιμοποιεί πουθενά τον όρο "τέχνη ζωής" που ΕΣΥ του "χρεώνεις". :-)
Δημοσίευση σχολίου