Let the good times roll...Tim Buckley

Tim Buckley....ακόμη ένας ΜΕΓΑΛΟΣ που η ζωή και η καριέρα του σημαδεύτηκαν από το "live fast, die young". Πως πρόλαβε μέχρι τα 28 του χρόνια να κάνει αυτούς τους δίσκους και να μας πει όσα είπε;
Με μία φωνή - μουσικό όργανο "έπαιξε" δημιουργικά με τη folk-rock, την ψυχεδέλεια, τη jazz, και το rythm'n'blues και έγραψε εκπληκτικά τραγούδια.

Αναρωτιέμαι τι άλλο θα πρόσφερε αν δεν είχε πεθάνει τόσο νέος (το τραγικό είναι ότι ο γιός του Jeff Buckley, που φαινόταν ότι ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του πνίγηκε στα 31 του καθώς κολυμπούσε, αφού είχε προλάβει να δώσει δείγματα του ταλέντου του).

Τι άλλο να πούμε για τον Tim Buckley; . Μόνο μια ευχή, παραφράζοντας το Νίκο Καββαδία

" Θεέ των ρόκερς, τον καλό συγχώρεσε τον Τιμ,
και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη".

Διαβάστε εδώ τα βιογραφικά του (εδώ το επίσημο site του).

Διαλέγω (από τα πολλά που μου αρέσουν) να ακούσουμε το "Sweet Surrender"

Sweet Surrender
Now you wanna know the reason
Why I cheated on you
Well I had to be a hunter again
This little man had to try
To make love feel new again
'Cause there's just a few things honey
I'm not old enough to do for you
You just never care to show me
Showed him how to tango
And when they tangoed it'd send their hearts a flutter
Young and tender
Seemed to surrender in so sweet surrender
In sweet surrender
Ahh sweet surrender to love
But now you're gonna go out and get yourself
A reputation
But I'm gonna have to show you where to start
And then you're gonna bring back your little reputation
And prove to me what I could not prove to you

Κι εδώ το κλιπ

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι - K. Oυράνης

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο...

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
μέσ᾿ στὴν κρύα μου κάμαρα, ὅπως ἔζησα μόνος·
στὴ στερνὴ ἀγωνία μου τὴ βροχὴ θὲ ν᾿ ἀκούω
καὶ τὸν κούφιο τὸν θόρυβο ποὺ ἀνεβάζει ὁ δρόμος.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
μέσα σ᾿ ἔπιπλα ξένα καὶ σὲ σκόρπια βιβλία,
θὰ μὲ βροῦν στὸ κρεββάτι μου. Θὲ νἀρθεῖ ὁ ἀστυνόμος
θὰ μὲ θάψουν σὰν ἄνθρωπο ποὺ δὲν εἶχε ἱστορία.

Ἀπ᾿ τοὺς φίλους ποὺ παίζαμε πότε-πότε χαρτιὰ
θὰ ρωτήσει κανένας τους ἔτσι ἁπλά: «-Τὸν Οὐράνη
μὴν τὸν εἶδε κανείς; Ἔχει μέρες ποὺ χάθηκε!...»
Θ᾿ ἀπαντήσει ἄλλος παίζοντας: «-Μ᾿ αὐτὸς ἔχει πεθάνει».

Μιὰ στιγμὴ θὰ κοιτάξουνε ὁ καθένας τὸν ἄλλον,
θὰ κουνήσουν περίλυπα καὶ σιγὰ τὸ κεφάλι,
θὲ νὰ ποῦν: «Τ᾿ εἶν᾿ ὁ ἄνθρωπος!... Χτὲς ἀκόμα ζοῦσε!»
Καὶ βουβὰ τὸ παιγνίδι τους θ᾿ ἀρχινήσουνε πάλι.

Κάποιος θἆναι συνάδελφος στὰ «ψιλὰ» ποὺ θὰ γράψει
πὼς «προώρως ἀπέθανεν ὁ Οὐράνης στὴν ξένη,
νέος γνωστὸς εἰς τοὺς κύκλους μας, ποὖχε κάποτ᾿ ἐκδώσει
συλλογὴν μὲ ποιήματα πολλὰ ὑποσχομένην».

Κι αὐτὸς θἆναι ὁ στερνός της ζωῆς μου ἐπιτάφιος.
Θὰ μὲ κλάψουνε βέβαια μόνο οἱ γέροι γονιοί μου
καὶ θὰ κάνουν μνημόσυνο μὲ περίσιους παπάδες
ὅπου θἆναι ὅλοι οἱ φίλοι μου κι ἴσως-ἴσως οἱ ὀχτροί μου.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
σὲ μία κάμαρα ξένη στὸ πολύβοο Παρίσι,
καὶ μία Κίττυ θαρώντας πὼς τὴν ξέχασα γι᾿ ἄλλην
θὰ μοῦ γράψει ἕνα γράμμα -καὶ νεκρὸ θὰ μὲ βρίσει.

Ποίημα του Κ. Ουράνη, που έκαναν πολύ όμορφο τραγούδι τα Διάφανα Κρίνα (δίσκος Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές)

Let the good times roll...εκτός (αλφαβητικής σειράς) Like a Rolling Stone

Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς που ΔΕΝ έχει ακούσει ΑΥΤΟ το τραγούδι (μεταξύ μας, ΦΟΒΑΜΑΙ ότι υπάρχουν αρκετοί - αν και οι εκτελέσεις του είναι πολλές και σημαντικές).
Το θεωρώ ένα από τα αριστουργήματα, όχι μόνο του Dylan (κι έχει γράψει πολλά τέτοια), αλλά της ροκ γενικότερα (απλά να αναφέρουμε ότι το περιοδικό Rolling Stone, στο τεύχος του Νοεμβρίου 2004, το είχε κατατάξει ως το Νο 1 στη λίστα των καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών - να πούμε ακόμη ότι ο γνωστός Greil Marcus έγραψε ενα βιβλίο 300 σελίδων γι' αυτό το τραγούδι που κυκλοφόρησε το 2005 με τίτλο - φυσικά- Like a Rolling Stone).

Ο τίτλος του τραγουδιού λέγεται ότι παραπέμπει στη φράση "πέτρα που κυλάει, δεν πιάνει χορτάρι" ("Α rolling stone gathers no moss."). Επίσης, ένα τραγούδι του Hank Williams, το "Lost Highway," είχε το στίχο "I'm a rolling stone, I'm alone and lost."
Λέγεται ακόμη, πως το τραγούδι το έγραψε ο Dylan για την Edie Sedgwick.

Μία από τις ιστορικές εκτελέσεις του τραγουδιού (ΕΚΤΟΣ, βέβαια, από τις εκτελέσεις του δημιουργού του) ήταν αυτή του Jimi Hendrix στο φεστιβάλ του Monterey το 1967. (ακούστε τη και δείτε τη εδώ).

Ομως, είπαμε ΠΟΛΛΑ...διαβάστε τους στίχους και ακούστε την εκτέλεση που διάλεξα ...επίσης ιστορική...Κυρίες και κύριοι, οι Rolling Stones ΚΑΙ ο Bob Dylan στο "Like a Rolling Stone", Rio de Janeiro, 1998.

Like a Rolling Stone (δίσκος Highway 61 Revisited, 1965)
Once upon a time you dressed so fine
You threw the bums a dime in your prime, didn't you?
People'd call, say, "Beware doll, you're bound to fall"
You thought they were all kiddin' you
You used to laugh about
Everybody that was hangin' out
Now you don't talk so loud
Now you don't seem so proud
About having to be scrounging for your next meal.

How does it feel
How does it feel
To be without a home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

You've gone to the finest school all right, Miss Lonely
But you know you only used to get juiced in it
And nobody has ever taught you how to live on the street
And now you find out you're gonna have to get used to it
You said you'd never compromise
With the mystery tramp, but now you realize
He's not selling any alibis
As you stare into the vacuum of his eyes
And ask him do you want to make a deal?

How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns
When they all come down and did tricks for you
You never understood that it ain't no good
You shouldn't let other people get your kicks for you
You used to ride on the chrome horse with your diplomat
Who carried on his shoulder a Siamese cat
Ain't it hard when you discover that
He really wasn't where it's at
After he took from you everything he could steal.

How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

Princess on the steeple and all the pretty people
They're drinkin', thinkin' that they got it made
Exchanging all kinds of precious gifts and things
But you'd better lift your diamond ring, you'd better pawn it babe
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Go to him now, he calls you, you can't refuse
When you got nothing, you got nothing to lose
You're invisible now, you got no secrets to conceal.

How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

Να, επιτέλους, και το κλιπ

Let the good times roll #2

Animals Eνα ακόμη φοβερό γκρουπ από τη δεκαετία του 60, μέρος της "βρετανικής εισβολής" στη rock - blues σκηνή.

επίσημο site εδώ
και μερικά τραγούδια:

1) The house of the rising sun, στίχοι εδώ, ακούστε το-δείτε το, εδώ
2) It's my life, στίχοι εδώ, ακούστε το-δείτε το, εδώ
3) Don't let me be misunderstood, στίχοι εδώ, ακούστε το-δείτε το, εδώ

The Wild Bunch - Η Αγρια Συμμορία

Μια από τις πολυαγαπημένες ταινίες μου...Το αριστούργημα του Sam Peckinpah, γυρισμένη το 1969.
Μία ελεγεία για το τέλος του Γουέστ και των "παρανόμων" του, που ζούσαν - και παρανομούσαν - υπακούοντας στους δικούς τους κώδικες τιμής και κανόνες φιλίας, και που βρίσκονται (παραμονές του Α΄παγκόσμιου πολέμου) αντιμέτωποι με τις νέες συνθήκες ενός "καινούργιου κόσμου".

Τι να πρωτοπεί κανείς για το φιλμ που έχει χαρακτηριστεί το "καλύτερο γουέστερν" όλων των εποχών; Εξαιρετικό σενάριο και σκηνοθεσία (είναι, ουσιαστικά, η πρώτη φορά που γυρίζονται σκηνές δράσης και βίας σε αργή κίνηση - η σκηνή στη ληστείατης τράπεζας στη αρχή και η τελική μάχη διάρκειας 5 λεπτών, που είναι "ιστορική" πια - με ένα λυρικό, ωστόσο, τρόπο) και καταπληκτική ηθοποιία.

Οι διάλογοι είναι, επίσης, εκπληκτικοί. Πάντα θυμάμαι μία από τις τελευταίες σκηνές, όπου η "συμμορία" πάει στην τελευταία της μάχη, για να σώσει ό,τι απόμεινε από τον βασανισμένο φίλο τους. Μετά από ένα βράδυ μεθυσιού και πληρωμένου έρωτα, ο ήρωας ζώνεται τα όπλα του και βρίσκει τους άλλους - αποφασισμένος ότι θα κάνει ατό που πρέπει, έστω χωρίς ελπίδα να σωθεί. Βλέπει τους άλλους και λέει απλά "Let's go" - τον κοιτάζουν, ξέροντας τι θα ακολουθήσει και η απάντηση είναι "Why not?".

Είναι το βασικό μοτίβο σε αρκετές ταινίες του Peckinpah: ο ήρωας που αποφασίζει ότι θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του, ακόμη κι αν έχει και άλλες διεξόδους βλ. π.χ. την επίσης καταπληκτική ταινία "Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία").

Ισως είναι, που κάποιες στιγμές νοιώθω (και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος) σαν τους ήρωες του Peckinpah - μόνος εναντίον όλων...γι' αυτό και αγαπάω αυτόν τον τρελλοκαλιφορνέζο μεθύστακα.

Εδώ, θα βρείτε μία λεπτομερή (3 σελιδες) παρουσίαση και κριτική του φιλμ (με αποσπάσματα διαλόγων) - βλ. επίσης εδώ και εδώ

Δείτε στο κλιπ παρακάτω την εκπληκτική τελευταία μάχη και εδώ το τρέιλερ της ταινίας.

Let the good times roll...

Το γωστό μαλακισμένο ερώτημα..."ΑΝ είχατε ναυγήσει σε ένα νησί και είχατε μαζί σας ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μέσο αναπαραγωγής μουσικής (εννοείται με μπαταρίες, ώστε να δουλεύει - και οι οποίες ΔΕΝ θα τα έχουν φτύσει με την επαφή με το θαλασσινό νερό) -ποιά 10 (ή 20 ή 47) τραγούδια θα θέλατε να είχατε μαζί σας;
Κυρίες και κύριοι... ΔΕ μπαίνουμε σε τέτοια διλήμματα...απλώς αρχίζουμε από το Αλφα να αποκαλύπτουμε τις προτιμήσεις μας...αρχικά σε αυτό που λέμε Blues και Rock μουσική (δηλαδή σε αυτό που ΕΓΩ θεωρώ Blues και Rock)...και ξεκινάμε (αλφαβητικά, πάντα) απο Allman Brothers ...

1) In Memory Of Elizabeth Reed
ακούστε το και΄δείτε το εδώ
2) Sweet Melissa
στίχοι εδώ , το ακούμε και το βλέπουμε εδώ
3) Rambling Man, το ακούμε εδώ, στίχοι εδώ
4)Whipping Post, το ακούμε εδώ, στίχοι εδώ

Αμερικάνικος (λευκός) Νότος στην (αλήτικη, λευκή) Blues εκδοχή του....θα έρθει και η σειρά των Lynyrd Skynyrd :-)

Hasta la victoria siempre!!

9 Οκτωβρίου 1967....δολοφονία του Commandante Che Guevara μικρό αφιέρωμα
με ένα ποίημα και ένα τραγούδι


το ποίημα....(Νίκος Καββαδίας, 1972, από το "Τραβέρσο")

GUEVARA

Στο Θανάση Καραβία

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου, κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα.
Όμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες.
Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα;
Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαρεί με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.

Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά.
Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος.
Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά,
ένα σβησμένο cigarillos.

T' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ΄ ένα αλώνι).
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι.
Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη.
Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι
και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του.
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα.
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.

...και το τραγούδι (14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Τσε, οι Clash τολμούν να κυκλοφορήσουν ένα τριπλό δίσκο με τον τίτλο "Sandinista!"!!. Απ' αυτόν το δίσκο διάλεξα το παρακάτω τραγούδι...τελικά.."τίποτα δεν πάει χαμένο")

Rebel Waltz
(The Clash)

I slept and I dreamed of a time long ago
I saw an army of rebels, dancing on air
I dreamed as I slept, I could see the campfires
A song of the battle, that was born in the flames
and the rebels were waltzing on air

I danced with a girl to the tune of a waltz
that was written to be danced on the battlefield
I danced to the tune of a voice of a girl
A voice that called "Stand till we fall
we stand till all the boys fall"

As we danced came the news that the war was not won
5 armies were coming, with carrige and gun
Through the heart of the camp
swept the news from the front
A cloud crossed the moon, a child cried for food
We knew the war could not be won

So we danced with a rifle, to the rhythm of the gun
in a glade through the trees i saw my only one
Then the earth seemed to rise hell hot as the sun
The soldiers were dying, there was tune to the sighing
The song was an old rebel one

As the smoke of our hopes rose high from the field
My eyes played tricks through the moon and the trees
I slept as I dreamed I saw the army rise
A voice began to call, stand till you fall
The tune was an old rebel one.

Janis Joplin, 37 χρόνια πριν...ένα αφιέρωμα

Συμβαίνει μερικές φορές...απλά, ένα κλικ..έβλεπα τηλεόραση μετά από μια (σχετικά) κουραστική μέρα...και μου ήρθε στο μυαλό (χωρίς κανένα φανερό λόγο) ένα τραγούδι της Joplin... "Little girl blue" - όμορφο τραγούδι, σπαραχτική ερμηνεία (καμμία σχέση με το "Swordfish" που έβλεπα στο Star μεσάνυχτα 2/10).
Τελείωσε η ταινία και έψαξα στον γκούγκλη για την Ιωάννα...βρήκα ότι πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1970 (που να το θυμάμαι, μεγάλος άνθρωπος), και σκέφτηκα - πίνοντας ένα ακόμη Dalwhinnie - να γράψω κάτι γι' αυτήν, να το σώσω για να το αναρτήσω στην επέτειο του θανάτου της...Οπότε, εδώ είμαστε, κυρίες και κύριοι...

- βιογραφικό εδώ (είναι το επίσημο site της)
-στίχοι των τραγουδιών της εδώ
-και ακολουθούν οι στίχοι από το τραγούδι της που με έκανε να γράψω αυτό το post

LITTLE GIRL BLUE
Sit there, hmm, count your fingers.
What else, what else is there to do ?
Oh and I know how you feel,
I know you feel that you’re through.
Oh wah wah ah sit there, hmm, count,
Ah, count your little fingers,
My unhappy oh little girl, little girl blue, yeah.

Oh sit there, oh count those raindrops
Oh, feel ’em falling down, oh honey all around you.
Honey don’t you know it’s time,
I feel it’s time,
Somebody told you ‘cause you got to know
That all you ever gonna have to count on
Or gonna wanna lean on
It’s gonna feel just like those raindrops do
When they’re falling down, honey, all around you.
Oh, I know you’re unhappy.

Oh sit there, ah go on, go on
And count your fingers.
I don’t know what else, what else
Honey have you got to do.
And I know how you feel,
And I know you ain’t got no reason to go on
And I know you feel that you must be through.
Oh honey, go on and sit right back down,
I want you to count, oh count your fingers,
Ah my unhappy, my unlucky
And my little, oh, girl blue.
I know you’re unhappy,
Ooh ah, honey I know,
Baby I know just how you feel.

ΑΚΟΥΣΤΕ το εδώ

Θα πιώ ένα (τουλάχιστον) scotch στη μνήμη σου Janis :) ...."I know you’re unhappy,
Ooh ah, honey I know,
Baby I know just how you feel."

Οκτώβριος....

...ένα φιλμ, ένα τραγούδι, ένα ποίημα - άσχετα μεταξύ τους (ή όχι)

- η ταινία
"Οκτώβρης" (1928) του Σεργκέι Αϊζενστάιν (βλ. και εδώ)


- το τραγούδι: October των U2

October.
And the trees are stripped bare
Of all the wear.
What do I care?
October.
And Kingdoms rise,
And Kingdoms fall,
But you go on, and on.



- και το ποίημα:

Οκτώβριος (Μίλτος Σαχτούρης)

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα

και σχήματα αράχνη

τα φώτα κίτρινα, θαμπά σκοτεινά

μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους

καρφωμένα

αίμα

τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια
η βροχή
και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της
το σώμα της και τ' ανοιχτό στόμα της
μακριά βαθιά πάνω στο βουνό......

Ας ευχηθούμε να είναι ένας πραγματικά ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ μήνας..