"Μικρές απολαύσεις" (Μέρος 2)...Περί μέθης

"Οπως λίγες δόσεις τρέλλας κάθε μέρα σε γλυτώνουν από το άσυλο, λίγος θάνατος κάθε νύχτα σε σκληραγωγεί καλύτερα για το τελικό ναυάγιο. Αυτό το λίγο, που το προτιμάμε από το οιοδήποτε πολύ, είναι η παιδαγωγική της μέθης για να βλέπουμε σωστά τους εθελοντές των δηλητηριάσεων...

Ο Μπουνιουέλ εκμεταλλεύεται το ποτό, δεν του παραδίνεται. Το χρησιμοποιεί σαν διεγερτικό της φαντασίας, σαν πανούργο εμψυχωτή, αλλά στις καίριες στιγμές του αφαιρεί κάθε δικαίωμα. Η αυτοκυριαρχία τον εμποδίζει να σπαταληθεί, τόσο στις χαρές του αλκοόλ όσο και της νικοτίνης....Ενας παρόμοιος συγκρατημός...ουσιαστικά αφαιρεί από το πότό το πιό καταγωγικό του στοιχείο: τη φθορά, τη διάλυση και τον πόνο.

Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.

Ο μεθυσμένος δε θέλει να βγάλει από μέσα του το αλκοόλ, αλλά τον κόσμο. Το σύμπαν ολόκληρο, μαζί με τη συντετριμμένη του ύπαρξη.

Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής. Μόνο ο άντρας που είναι αληθινά βασάνης, τιμωρημένος από τη σκέψη και την ηδονή, μπορεί να πετάει τις σάρκες του στα όρνια. Γι' αυτόν μιλάει ο στίχος του Μπωντλαίρ: χωρίς φόβο και τύψη θα γείρω καταγής να κοιμηθώ σαν το σκυλί.

Η διάλυση της μέθης δεν πασχίζει να σταματήσει κάτι. Δεν αρνείται τη ζωή - εν ονόματι τίνος άλλωστε; Απλώς την διασπαθίζει. Ζει την απώλεια ως βαθύτερο νόημα του υπάρχειν.

(Κωστής Παπαγιώργης, "Περί μέθης", εκδόσεις Ροές - αποσπάσματα)