Αρμίδα - Ν. Καββαδίας

Ξέρω ότι είναι ντροπή, τόσο καιρό να μην έχει αναρτηθεί ένα ποίημα του Καββαδία σε αυτό το μπλόγκ, που έχει τίτλο κλεμμένο από το ποίημα "Αρμίδα".
Πριν από λίγους μήνες διάβαζα την αλληλογραφία του με τον Καραγάτση (θα μιλήσουμε άλλη φορά γι' αυτό) και θυμήθηκα μία μετάφραση της "Αρμίδας" στα αγγλικά - δημοσιευμένη στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας στις 15 Μαϊου 2009.

Νάτη λοιπόν (και με την ευκαιρία και το τραγούδι σε μουσική Θ. Μικρούτσικου στην εκτέλεση με τον Κούτρα)

Argosy

Captain Jimmy's pirate ship,
on which you too will soon embark,
is laden with hash and coke
and has a light astern.

It's months now since we set sail,
and with the weather's blessing
by the time we reach Peru
all out cargo will end up in smoke.

We sail on seas full of
strange marine vegetation,
an aged sun stares down at us
and now and then gives us a wink.

The hatches are empty, dark.
How have thousands of tons disappeared?
In Chile empty pipes
and customs officials await our arrival.

Polaris has been forgotten,
the anchors have been lost at sea.
On rope ladders row on row
dangle twelve Sirens.

The Gorgon on the bow one night
jumped overboard, half-seas over,
and by her side glided to escort her
five of Columbu's lecherous crew.

Then we'll be washed up by the angry waves
on the shoals of Akora,
monsters painted a deep purple
with gull's wings on our heads.

(μετάφραση Γιάννης Γκούμας)

Ειρήνη Γ.(+14-5-2011)

Στη μνήμη σου...

"Παράξενο τώρα να σε σκέφτομαι, φευγάτη δίχως κορσέδες
και μάτια, καθώς κατεβαίνω στο λιόλουστο πεζοδρό-
μιο του Γκρήνουϊτς Βίλλατζ,
κάτω στο Μανχάτταν, ξάστερο χειμωνιάτικο μεσημέρι, κι
ήμουν στο πόδι όλη νύχτα, μιλώντας, δια-
βάζοντας το Κάντις δυνατά, ακούγοντας τον Ραίη
Τσαρλς να ουρλιάζει τα τυφλά του μπλουζ στο φωνο-
γράφο ...

...Οϊ όϊ! Εχουμε και χειρότερα! Μπλέξαμε! Και συ'σαι απέ-
ξω, ο Θάνατος σ' έβγαλε, ο Θάνατος σε σπλαχνίστηκε,
καθάρισες με τον αιώνα σου, καθάρισες με το Θεό, με
το μονοπάτι της ζωής καθάρισες - καθάρισες με τον
εαυτό σου εντέλει - Αγνή - Πίσω στο μωρουδίστικο
σκοτάδι πριν από τον Πατέρα σου, πριν απ' όλους μας
- πριν απ' τον κόσμο -
Εκεί, αναπαύσου. Οχι άλλα βάσανα για σένα. Ξέρω πού
πήγες, είναι καλά...

... άγια μητέρα, τώρα χαμογελάς στην αγάπη σου, ο κό-
σμος σου ξαναγιεννιέται, παιδιά τρέχουν γυμνά στο λιβάδι
με τις πικραλίδες...
... Ω υπέροχη μούσα που απ' τη μήτρα με γέννησες, πρώ-
τα από σένα βύζαξα τη μυστική ζωή, μ' έμαθες γλώσσα και
μουσική, κι απ' το πονεμένο σου κεφάλι πρωτοπήρα τα
Οράματα - ...

...Δύο χρόνια είχα να βρεθώ εκεί - άρχισα να κλαίω -
Είχε καρφώσει τα μάτια - η νοσοκόμα διέκοψε τη συνάν-
τηση για λίγο -έτρεξα στην τουαλέττα μα κρυφτώ, κόντρα
στους άσπρους τοίχους...

... Γυρίζοντας μια νύχτα από το Σαν Φραντσίσκο, ο Ορ-
λόβσκυ στο δωμάτιό μου - ο Γουώλεν στη γαλήνια πολυ-
θρόνα του - τηλεγράφημα απ' το Γιουτζίν, η Ναομί πέθανε
-
Εξω έγειρα το κεφάλι μου στο χώμα κάτω απ' τους
θάμνους κοντά στο γκαράζ - ήξερα πως η Ναομί είναι πια
καλύτερα -
επιτέλους - ..."


Απόσπασμα από το ποίημα του Αλλεν Γκίνσμπεργκ "Κάντις για τη Ναομί Γκίνσμπεργκ 1894 - 1956" (Ακμων, 1978, μετφρ. Αρης Μπερλής), αφιέρωμα στη μνήμη της Ειρήνης Γ.


Διαβάζοντας το ποίημα, προσπάθησα να σκεφτώ ποιό μπλουζ θα ήθελα να ακούω, αλλά τελικά κατέληξα στο "Der Abschied" (ο Αποχαιρετισμός), το τελευταίο μέρος από το "Τραγούδι της γής" ("Das Lied von der Erde") του Mahler (πάρτε μια γεύση από εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=wXngQt1CfXk