Ενα blog εκτός τόπου και χρόνου...που πλέει σαν πλοίο-φάντασμα ανάμεσα σε κομμάτια κι αποσπάσματα από κείμενα, τραγούδια, ταινίες...
(και, βέβαια, ο τίτλος κλεμμένος από το ποίημα "Αρμίδα" του Νίκου Καββαδία)
Αλλη μία παραμονή της παραμονής της Πρωτοχρονιάς...
Τόσες παραμονές γεμάτες χαρά, ελπίδες, μελαγχολία, έρωτες, γλέντια, μεθύσια, πάρτυ, οικογενειακές συγκεντρώσεις, μοναξιά, μουσικές, υποσχέσεις, αποφάσεις, καινούργιες αρχές, επιστροφές στα παλιά...σε δρόμους και πλατείες γεμάτες κόσμο, σε μπαρ, σε σπίτια, σε μοναχικά δωμάτια, σε σκυλάδικα, σε στρατόπεδα, σε έρημα στενοσόκακα... παραμονές με γονείς-παππούδες και γιαγιάδες, με φίλους, με γκόμενες, με άγνωστους, με πολλά τσιγάρα και οινόπνευμα, με στοιχειωμένες αναμνήσεις και φαντάσματα...με απολογισμούς και προγραμματισμούς, με διακηρύξεις του στυλ "σε αγαπώ"και "θα είμαστε-πάντα-μαζί", με φιλιά-χάδια-λαχανιάσματα και βογγητά, με τα φύλλα της τράπουλας στο πράσινο τραπέζι, με γεύσεις και μυρωδιές από γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή μας και χάθηκαν, με φίλους και γνωστούς που τώρα είναι στη λίστα των αγνοουμένων ή των απωλειών μας - παραμονές με προσκλητήρια χαμένων.
Και τώρα...αύριο - σήμερα, δηλαδή - άλλη μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, καθώς παλιώνουμε περιμένοντας την επόμενη, still crazy after all these years, ελπίζοντας απλά να είμαστε ΟΛΟΙ εδώ και του χρόνου, χωρίς μεγαλόστομες υποσχέσεις και μεγαλεπήβολα σχέδια...απλά, να ΖΟΥΜΕ, και όχι να επιβιώνουμε.
Ε, εντάξει..κάνω και μια κρυφή ευχή: μακάρι να χιόνιζε αύριο, να έριχνε ένα μαγικό, παχύ, αθώο χιόνι...
Ε...εντάξει, το ομολογώ: είμαι "fan" των χριστουγέννων! Πάντα μου άρεσαν και όσο μεγαλώνω εξακολουθούν να μου αρέσουν.
Με τρελαίνουν (με την καλή έννοια): *το kitsch τους - η πολυχρωμία τους - η υπερβολή τους, *η ανάγκη που έχει ο κόσμος να γιορτάσει, *τα πάρτυ, *οι οικογενειακές στιγμές, *οι συνευρέσεις με φίλους-μουσική-ποτό, *η χριστουγεννιάτικη γεύση που παίρνουν το malt whisky και τα πούρα (καλά, αυτές οι γεύσεις μου αρέσουν κάθε εποχή) - ο καπνιστός σολωμός, αλλά και το καλό κόκκινο κρασί-το σύγκλινο-η κρητική γραβιέρα-τα μελομακάρονα, *τα χριστουγεννιάτικα ταξίδια σε ερημικά χιονισμένα τοπία και σε κατάφωτες πόλεις, *η κραιπάλη (ακόμη και το hangover της επόμενης μέρας), *ο συμπαθέστατος κυριούλης με τα κόκκινα ρούχα που μοιράζει δώρα - (όπως βλέπετε και στη φωτο, περιμένω να μου φέρει ΠΟΛΛΑ το 2008)- ελπίζω απλά να μπορέσει να τα μεταφέρει, αλλά του έχω εμπιστοσύνη), *οι διακοπές και ο εξοστρακισμός των καθημερινών πηγών οδύνης και ενόχλησης...
Θα τα ξαναπούμε, ελπίζω, στις αρχές του 2008 με (όμορφες) αναμνήσεις και φωτογραφίες από το Βερολίνο...Μέχρι τότε, να είστε καλά και να περάσετε ΟΜΟΡΦΑ!!!
Καλές γιορτές και ευτυχισμένο το 2008!!!!!
Υ.Γ. 1 Ανάμεσα στα πολλά ( καλά, αλλά και γλυκανάλατα) τραγουδάκια ψάξτε να ακούσετε (εκτός βέβαια από το Happy Christmnas - War is over του John Lennon) και τα - Nat King Cole: Santa Claus is coming to town - Bobby Sherman: I saw mommy kissing Santa Claus - Johnny Preston: I want a Rock'n'Roll guitar.
Υ.Γ. 2 Μη ξεχάσετε να αφήσετε τις κάλτσες στο τζάκι (ή στη σόμπα, ή στο καλοριφέρ...οπουδήποτε που θα τις βρει ο καλός άγιος για να τις γεμίσει)
"Κι έκτοτε νομίζω πως έμαθα τι σημαίνει ν' αγαπάς: να είσαι ικανός, όχι να υπερθεματίζεις πάνω στον εαυτό σου και να <υπερβάλεις>, αλλά να είσαι προσεκτικός με τον άλλον, να σέβεσαι την επιθυμία του και τους ρυθμούς του, τίποτε να μην του ζητάς αλλά να μαθαίνεις να δέχεσαι, να δέχεσαι κάθε δώρο ως έκπληξη ζωής, να είσαι ικανός να δωρίζεις χωρίς ιδιοτέλεια στον άλλο το ίδιο δώρο, να είσαι ικανός να χαρίζεις την ίδια έκπληξη στον άλλον, χωρίς να τον υποβάλεις σε καμιά βία. Εν ολίγοις η απλή ελευθερία. Γιατί ο Σεζάν ζωγράφιζε το όρος Σαιντ-Βικτουάρ κάθε στιγμή; Γιατί το φως κάθε στιγμής είναι ένα δώρο".
(Γραμμένο όχι από ένα λογοτέχνη, αλλά από το μεγαλύτερο - ίσως - σύχρονο κομμουνιστή φιλόσοφο. Louis Althusser, "Το μέλλον διαρκεί πολύ. Τα γεγονότα", Ο Πολίτης, 1992, σ. 326)
Εντάξει...όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω... Εχει κάνει ΠΟΛΛΑ και έχει παίξει αγγέλους. Ηταν δεκαετία του 60, όταν έγραφαν συνθήματα στους τοίχους στο Chelsea.."Slowhand is God". Τι να πρωτοπεί κανείς για τον "slowhand" Eric Clapton; Για τους Yardbirds, Cream, τους Bluesbreakers, Delaney Bonnie and friends, τους Blind Faith, Derek and the Dominos και για τη solo καριέρα του και τις συνεργασίες του με την "αφρόκρεμα" του Blues και του Rock; Απλά ένα τραγούδι...μόνο ήχος, όπως αρμόζει στη δεκετία του 70, η εκτέλεση από τους Derek and the Dominos.... Layla ...Ακούστε πόσο όμορφα "κουβεντιάζουν" οι κιθάρες του Clapton και του Duane Allman..
Ουρλιαχτό (αποσπάσματα) Ι Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ' την τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά, να σέρνονται μες απ' τους νέγρικους δρόμους την αυγή γυ- ρεύοντας μια φλογισμένη δόση ... που πέρασαν απ' τα πανεπιστήμια με μάτια ανοιχτά κι α- χτινοβόλα με παραισθήσεις του Αρκανσω κι οράματα τραγωδιών με φως του Μπλέηκ ανάμεσα στους μανδα- ρίνους του πολέμου, που αποβλήθηκαν απ' τις ακαδημίες γιατ' ήσαν λέει τρελοί κι εξέδιδαν άσεμνες ωδές στα παράθυρα της νεκροκε- φαλής, ... που γυρόφερναν τα μεσάνυχτα στο μηχανοστάσιο των τραί- νων κι' αναρωτιόνταν που να πάνε, και πήγαν, χωρίς ν' αφήσουν κανένα με παράπονο, ... που γλύκαναν την ήβη εκατομμυρίων κοριτσιών τρέμοντας στο δειλινό και είχαν μάτια κόκκινα το πρωί, πρόθυμοι όμως να γλυκάνουν την ήβη της ανατολής, αστράφτον- τας οπίσθια στους σιτοβολώνες και γυμνοί στη λίμνη, ... που πέταξαν τα ρολόγια τους απ' την ταράτσα για να ρί- ξουν την ψήφο τους υπέρ της Αιωνιότητας έξω απ' το Χρόνο, και ξυπνητήρια πέφταν κάθε μέρα στα κεφάλια τους καθ' όλη την επόμενη δεκαετία, που κόψανε τις φλέβες τους τρεις φορές συνέχεια ανεπιτυ- χώς, το πήρανε απόφαση κι αναγκάστηκαν ν' ανοίξουν μαγαζιά με αντίκες όπου νοιώθουν πως γερνούν, και κλαίγανε ... που υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι στα φασματικά ρούχα της τζαζ στη χρυσοκέρατη σκιά της μπάντας και τραγούδη- σαν το βάσανο γι' αγάπη του γυμνού αμερικάνικου μυαλού με μια ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί σαξοφωνική κραυγή που ανατρίχιασε τις πόλεις μέχρι το τελευταίο ραδιόφωνο με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της ζωής σφαγμένη και πεταμένη έξω απ' τα κορμιά τους καλή για φάγω- μα για χίλια χρόνια._
Από το Αλλεν Γκίνσμπεργκ, "Ποιήματα", εκδόσεις Ακμων (1979), μετάφραση Αρης Μπερλής. πληροφορίες για τον Ginsberg, ποιήματά του κλπ. εδώ, εδώ, εδώ κ.α.
Η αριστουργηματική ταινία του Wim Wenders (1987). Η ιστορία (διαδραματίζεται στο Δυτικό Βερολίνο, πριν την πτώση του τείχους) ενός αγγέλου που ερωτεύεται μια ακροβάτιδα και επιλέγει να γίνει θνητός για να ζήσει τον έρωτα, αλλά και κάθε μικρή απόλαυση της καθημερινής ζωής - που επιλέγει να αφήσει την αθανασία και την αιωνιότητα και να "οξειδωθεί μες στη νοτιά των ανθρώπων", να σταματήσει να παρακολουθεί (με την ασπρόμαυρη ματιά του) τη ζωή και να τη ζήσει σαν άνθρωπος.
Ο άγγελος Damiel θα "εκπέσει" με τη θέλησή του, στους περιορισμούς του χρόνου, στην αρρώστια, τον πόνο και στο θάνατο, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αγγίζει, να αισθάνεται, να ζήσει τον έρωτά του για τη Marion, να νοιώσει όλα αυτά τα απλά και καθημερινά που τα συνοψίζει ο Peter Falk μπροστά από μία καντίνα, ξημερώματα: "To smoke, and have coffee--and if you do it together, it's fantastic. To draw, and when your hands are cold you rub them together ... ".
Και τα λόγια της Marion: "Longing. Longing for a wave of love that would stir in me. That's what makes me clumsy. The absence of pleasure. Desire for love. Desire to love".
Και ο Nick Cave με τους Bad Seeds να τραγουδάει live, to "From Her to Eternity"... "This desire to possess her is a wound and its naggin at me like a shrew but, ah kno, that to possess her Is, therefore, not to desire her".
Εσείς πόσες φορές έχετε δει αυτή την ταινία;
(διαβάστε δυό από τις διθυραμβικές κριτικές εδώ κι εδώ.
Σήμερα 10 Νοεμβρίου πέθανε σε νοσοκομείο της Ν. Υόρκης ο (από τους αγαπημένους) συγγραφέας(και δημοσιογράφος και σεναριογράφος) Norman Mailer.
Από τα σημαντικότερα βιβλία του
- Οι γυμνοί και οι Νεκροί (The naked and the dead) - Οι αkτές της Μπαρμπαριάς (Barbary shore) - Το πάρκο των ελαφιών (The deer park) - Ενα αμερικάνικο όνειρο (An American dream) - Αρχαία απογεύματα (Ancient evenings) - Οι σκληροί δεν χορεύουν (Tough guys don't dance)
To "Ενα αμερικάνικο όνειρο" (ελλην. έκδοση ΠΛΕΘΡΟΝ, 1988) είχε χαρακτηρισθεί από το Life "μια διαβολική εγκυκλοπαίδεια των κρυφών οραμάτων και των πόθων μας".
Είχε πει:
"I knew that there was one thing I wanted to be and that was a writer."
"There are two kinds of brave men: those who are brave by the grace of nature, and those who are brave by an act of will."
..."Α! όχι. Α! όχι", είπα στον εαυτό μου, "αρκετά έκανα. Για το Θεό, αρκετά έκανα". "Δεν είναι αρκετά. Δεν έκανες τίποτα αν δεν ξαναρχίσεις", είπε η φωνή. "Πήγαινε στο διάβολο!", σκέφτηκα, "αρκετά έζησα με την τρέλα". ("Ενα αμερικάνικο όνειρο, ΠΛΕΘΡΟΝ, 1988, σ. 251)
Οι Canned Heat σχηματίστηκαν το 1965 σα μια blues-rock/boogie band. Επαιξαν στο φεστιβάλ του Monterey το 1967 και στο Woodstock το 1969. Οι 4 πρώτοι τους δίσκοι, καθώς και o διπλός "Hooker'N'Heat" (1970) με τον John Lee Hooker συνιστώνται ΘΕΡΜΑ. Ο τραγουδιστής τους Bob "The Bear" Hite είχε πει κάποτε: "to sing the blues, you have to be an outlaw. Blacks are born outlaws, but we white people have to work for that distinction" .
Το τραγούδι είναι από το δίσκο "Boogie with Canned Heat" (1968)
On the road again
Well, I'm so tired of crying, But I'm out on the road again. I'm on the road again. Well, I'm so tired of crying, But I'm out on the road again. I'm on the road again. I ain't got no woman Just to call my special friend.
You know the first time I traveled Out in the rain and snow - In the rain and snow, You know the first time I traveled Out in the rain and snow - In the rain and snow, I didn't have no payroll, Not even no place to go.
And my dear mother left me When I was quite young - When I was quite young. And my dear mother left me When I was quite young - When I was quite young. She said "Lord, have mercy On my wicked son."
Take a hint from me, mama, Please don't you cry no more - Don't you cry no more. Take a hint from me, mama, Please don't you cry no more - Don't you cry no more. 'Cause it's soon one morning Down the road I'm going.
But I ain't going down That long old lonesome road All by myself. But I ain't going down That long old lonesome road All by myself. I can't carry you, Baby, Gonna carry somebody else.
I was thinking of a series of dreams Where nothing comes up to the top Everything stays down where it's wounded And comes to a permanent stop Wasn't thinking of anything specific Like in a dream, when someone wakes up and screams Nothing too very scientific Just thinking of a series of dreams
Thinking of a series of dreams Where the time and the tempo fly And there's no exit in any direction 'Cept the one that you can't see with your eyes
Wasn't making any great connection
Wasn't falling for any intricate scheme Nothing that would pass inspection Just thinking of a series of dreams
Dreams where the umbrella is folded Into the path you are hurled And the cards are no good that you're holding Unless they're from another world
In one, numbers were burning In another, I witnessed a crime In one, I was running, and in another All I seemed to be doing was climb Wasn't looking for any special assistance Not going to any great extremes I'd already gone the distance Just thinking of a series of dreams
Μία ασυγχώρητη παράβλεψη στα τραγούδια του Νοεμβρίου...Tom Waits, "November"
No shadows, no stars There's no moon and no cars November Only believes in a pile of dead leaves And a moon that's the color of bone No prayers for November to linger longer Stick your spoon in the wall(2) And we'll slaughter them all November has tied me to an old dead tree Get word to April to rescue me November's cold chain made of wet boots and rain And shiny black ravens on chimney smoke lanes November seems odd You're my firing squad November With my hair slicked back with carrion shellac(3) And the blood from a pheasant and the bone from a hare Tied to the branches of a roebuck stag Left to wave in the timber like a buck shot(4) flag Go away, you rainsnout Go away, blow your brains out November
(2) Stick your spoon in the wall: Stick one's spoon in the wall: phr. [19C] to die (Source: "Cassell's Dictionary Of Slang". Jonathon Green. Cassel & Co., 1998. ISBN: 0-304-35167-9) (3) Carrion shellac: Many American "Indians" in the Northwest used bear fat to make their hair look slick. In the 50's, American teenagers used Wildroot Cream Oil and other brands to do the same thing. Shellac is a gluey paint - type stuff you put on wood to treat it and make it look shiny. You can do the same with your hair. And if you make it from carrion, you will carry with you the aroma of rotting meat that vultures might fight you for ;-) (Submitted by Gary Duncan. Raindogs Listserv discussionlist. September, 2000) (4) Buck shot flag- Flag shot with a shot gun; tattered (Submitted by El RayoX. Raindogs Listserv discussionlist. September, 2000)- Buckshot n. 1. A large lead shot for shotgun shells, used especially in hunting big game (Source: The American Heritage® Dictionary of the English Language, Houghton Mifflin - Third Edition) - One variation of the little metal pellets that fill a shotgun shell. An individual piece of buckshot is larger and more damaging than some other types, like birdshot. Larger pellets for larger animals
Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, μόνο δύο τραγούδια βρήκα που έχουν στον τίτλο τους το "November"
-Pavlov's Dog "Late November" (επίσημο site εδώ, αλλά δείτε και αυτό, ακούστε το εδώ - καμμία σχέση με την πρώτη εκτέλεση, αλλά μόνο αυτή βρέθηκε) Oh, she wants, she wants it badly And I, I can't believe all she said Because she's cool, yeah she's cool She's just like lightening Take her home, keep her warm in late November
I can't say why she's so strange now Why did I always believe all she said She's came down, held me close Came down from night skies Take her home, keep her warm in late November
She just goes to show you never know What's in your heart, what's in your soul She just goes to show you never know What's in your heart, what's in your soul
She's home now, but far away she flies But she don't know how she came Or how she leaves 'Cause she's cool, yeah she's cool She's just like lightening Take her home, keep her warm in late November
She just goes to show you never know What's in your heart, what's in your soul (Repeat to end)
- Guns'n'Roses "November Rain" (στίχοι εδώ, δείτε το εδώ)
Tim Buckley....ακόμη ένας ΜΕΓΑΛΟΣ που η ζωή και η καριέρα του σημαδεύτηκαν από το "live fast, die young". Πως πρόλαβε μέχρι τα 28 του χρόνια να κάνει αυτούς τους δίσκους και να μας πει όσα είπε; Με μία φωνή - μουσικό όργανο "έπαιξε" δημιουργικά με τη folk-rock, την ψυχεδέλεια, τη jazz, και το rythm'n'blues και έγραψε εκπληκτικά τραγούδια.
Αναρωτιέμαι τι άλλο θα πρόσφερε αν δεν είχε πεθάνει τόσο νέος (το τραγικό είναι ότι ο γιός του Jeff Buckley, που φαινόταν ότι ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του πνίγηκε στα 31 του καθώς κολυμπούσε, αφού είχε προλάβει να δώσει δείγματα του ταλέντου του).
Τι άλλο να πούμε για τον Tim Buckley; . Μόνο μια ευχή, παραφράζοντας το Νίκο Καββαδία
" Θεέ των ρόκερς, τον καλό συγχώρεσε τον Τιμ, και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη".
Διαβάστε εδώ τα βιογραφικά του (εδώ το επίσημο site του).
Διαλέγω (από τα πολλά που μου αρέσουν) να ακούσουμε το "Sweet Surrender"
Sweet Surrender Now you wanna know the reason Why I cheated on you Well I had to be a hunter again This little man had to try To make love feel new again 'Cause there's just a few things honey I'm not old enough to do for you You just never care to show me Showed him how to tango And when they tangoed it'd send their hearts a flutter Young and tender Seemed to surrender in so sweet surrender In sweet surrender Ahh sweet surrender to love But now you're gonna go out and get yourself A reputation But I'm gonna have to show you where to start And then you're gonna bring back your little reputation And prove to me what I could not prove to you
Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς που ΔΕΝ έχει ακούσει ΑΥΤΟ το τραγούδι (μεταξύ μας, ΦΟΒΑΜΑΙ ότι υπάρχουν αρκετοί - αν και οι εκτελέσεις του είναι πολλές και σημαντικές). Το θεωρώ ένα από τα αριστουργήματα, όχι μόνο του Dylan (κι έχει γράψει πολλά τέτοια), αλλά της ροκ γενικότερα (απλά να αναφέρουμε ότι το περιοδικό Rolling Stone, στο τεύχος του Νοεμβρίου 2004, το είχε κατατάξει ως το Νο 1 στη λίστα των καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών - να πούμε ακόμη ότι ο γνωστός Greil Marcus έγραψε ενα βιβλίο 300 σελίδων γι' αυτό το τραγούδι που κυκλοφόρησε το 2005 με τίτλο - φυσικά- Like a Rolling Stone).
Ο τίτλος του τραγουδιού λέγεται ότι παραπέμπει στη φράση "πέτρα που κυλάει, δεν πιάνει χορτάρι" ("Α rolling stone gathers no moss."). Επίσης, ένα τραγούδι του Hank Williams, το "Lost Highway," είχε το στίχο "I'm a rolling stone, I'm alone and lost." Λέγεται ακόμη, πως το τραγούδι το έγραψε ο Dylan για την Edie Sedgwick.
Μία από τις ιστορικές εκτελέσεις του τραγουδιού (ΕΚΤΟΣ, βέβαια, από τις εκτελέσεις του δημιουργού του) ήταν αυτή του Jimi Hendrix στο φεστιβάλ του Monterey το 1967. (ακούστε τη και δείτε τη εδώ).
Ομως, είπαμε ΠΟΛΛΑ...διαβάστε τους στίχους και ακούστε την εκτέλεση που διάλεξα ...επίσης ιστορική...Κυρίες και κύριοι, οι Rolling Stones ΚΑΙ ο Bob Dylan στο "Like a Rolling Stone", Rio de Janeiro, 1998.
Like a Rolling Stone (δίσκος Highway 61 Revisited, 1965) Once upon a time you dressed so fine You threw the bums a dime in your prime, didn't you? People'd call, say, "Beware doll, you're bound to fall" You thought they were all kiddin' you You used to laugh about Everybody that was hangin' out Now you don't talk so loud Now you don't seem so proud About having to be scrounging for your next meal.
How does it feel How does it feel To be without a home Like a complete unknown Like a rolling stone?
You've gone to the finest school all right, Miss Lonely But you know you only used to get juiced in it And nobody has ever taught you how to live on the street And now you find out you're gonna have to get used to it You said you'd never compromise With the mystery tramp, but now you realize He's not selling any alibis As you stare into the vacuum of his eyes And ask him do you want to make a deal?
How does it feel How does it feel To be on your own With no direction home Like a complete unknown Like a rolling stone?
You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns When they all come down and did tricks for you You never understood that it ain't no good You shouldn't let other people get your kicks for you You used to ride on the chrome horse with your diplomat Who carried on his shoulder a Siamese cat Ain't it hard when you discover that He really wasn't where it's at After he took from you everything he could steal.
How does it feel How does it feel To be on your own With no direction home Like a complete unknown Like a rolling stone?
Princess on the steeple and all the pretty people They're drinkin', thinkin' that they got it made Exchanging all kinds of precious gifts and things But you'd better lift your diamond ring, you'd better pawn it babe You used to be so amused At Napoleon in rags and the language that he used Go to him now, he calls you, you can't refuse When you got nothing, you got nothing to lose You're invisible now, you got no secrets to conceal.
How does it feel How does it feel To be on your own With no direction home Like a complete unknown Like a rolling stone?
1) The house of the rising sun, στίχοι εδώ, ακούστε το-δείτε το, εδώ 2) It's my life, στίχοι εδώ, ακούστε το-δείτε το, εδώ 3) Don't let me be misunderstood, στίχοι εδώ, ακούστε το-δείτε το, εδώ
Μια από τις πολυαγαπημένες ταινίες μου...Το αριστούργημα του Sam Peckinpah, γυρισμένη το 1969. Μία ελεγεία για το τέλος του Γουέστ και των "παρανόμων" του, που ζούσαν - και παρανομούσαν - υπακούοντας στους δικούς τους κώδικες τιμής και κανόνες φιλίας, και που βρίσκονται (παραμονές του Α΄παγκόσμιου πολέμου) αντιμέτωποι με τις νέες συνθήκες ενός "καινούργιου κόσμου".
Τι να πρωτοπεί κανείς για το φιλμ που έχει χαρακτηριστεί το "καλύτερο γουέστερν" όλων των εποχών; Εξαιρετικό σενάριο και σκηνοθεσία (είναι, ουσιαστικά, η πρώτη φορά που γυρίζονται σκηνές δράσης και βίας σε αργή κίνηση - η σκηνή στη ληστείατης τράπεζας στη αρχή και η τελική μάχη διάρκειας 5 λεπτών, που είναι "ιστορική" πια - με ένα λυρικό, ωστόσο, τρόπο) και καταπληκτική ηθοποιία.
Οι διάλογοι είναι, επίσης, εκπληκτικοί. Πάντα θυμάμαι μία από τις τελευταίες σκηνές, όπου η "συμμορία" πάει στην τελευταία της μάχη, για να σώσει ό,τι απόμεινε από τον βασανισμένο φίλο τους. Μετά από ένα βράδυ μεθυσιού και πληρωμένου έρωτα, ο ήρωας ζώνεται τα όπλα του και βρίσκει τους άλλους - αποφασισμένος ότι θα κάνει ατό που πρέπει, έστω χωρίς ελπίδα να σωθεί. Βλέπει τους άλλους και λέει απλά "Let's go" - τον κοιτάζουν, ξέροντας τι θα ακολουθήσει και η απάντηση είναι "Why not?".
Είναι το βασικό μοτίβο σε αρκετές ταινίες του Peckinpah: ο ήρωας που αποφασίζει ότι θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του, ακόμη κι αν έχει και άλλες διεξόδους βλ. π.χ. την επίσης καταπληκτική ταινία "Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία").
Ισως είναι, που κάποιες στιγμές νοιώθω (και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος) σαν τους ήρωες του Peckinpah - μόνος εναντίον όλων...γι' αυτό και αγαπάω αυτόν τον τρελλοκαλιφορνέζο μεθύστακα.
Εδώ, θα βρείτε μία λεπτομερή (3 σελιδες) παρουσίαση και κριτική του φιλμ (με αποσπάσματα διαλόγων) - βλ. επίσης εδώ και εδώ
Δείτε στο κλιπ παρακάτω την εκπληκτική τελευταία μάχη και εδώ το τρέιλερ της ταινίας.
Το γωστό μαλακισμένο ερώτημα..."ΑΝ είχατε ναυγήσει σε ένα νησί και είχατε μαζί σας ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μέσο αναπαραγωγής μουσικής (εννοείται με μπαταρίες, ώστε να δουλεύει - και οι οποίες ΔΕΝ θα τα έχουν φτύσει με την επαφή με το θαλασσινό νερό) -ποιά 10 (ή 20 ή 47) τραγούδια θα θέλατε να είχατε μαζί σας; Κυρίες και κύριοι... ΔΕ μπαίνουμε σε τέτοια διλήμματα...απλώς αρχίζουμε από το Αλφα να αποκαλύπτουμε τις προτιμήσεις μας...αρχικά σε αυτό που λέμε Blues και Rock μουσική (δηλαδή σε αυτό που ΕΓΩ θεωρώ Blues και Rock)...και ξεκινάμε (αλφαβητικά, πάντα) αποAllman Brothers...
1) In Memory Of Elizabeth Reed ακούστε το και΄δείτε το εδώ 2) Sweet Melissa στίχοι εδώ , το ακούμε και το βλέπουμε εδώ 3) Rambling Man, το ακούμε εδώ, στίχοι εδώ 4)Whipping Post, το ακούμε εδώ, στίχοι εδώ
Αμερικάνικος (λευκός) Νότος στην (αλήτικη, λευκή) Blues εκδοχή του....θα έρθει και η σειρά των Lynyrd Skynyrd :-)
9 Οκτωβρίου 1967....δολοφονία του Commandante Che Guevara μικρό αφιέρωμα με ένα ποίημα και ένα τραγούδι
το ποίημα....(Νίκος Καββαδίας, 1972, από το "Τραβέρσο")
GUEVARA
Στο Θανάση Καραβία
Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα. Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου, κοιμήσου". Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.
Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα. Όμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες. Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα; Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.
Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει. Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους. Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.
Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει. Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει. Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι. Σφυρί βαρεί με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.
Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά. Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος. Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά, ένα σβησμένο cigarillos.
T' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό, έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου. Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.
Χοσέ Μαρτί (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει, περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται. Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ΄ ένα αλώνι). απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.
Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι. Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη. Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.
Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει, μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του. Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.
Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια. Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα. Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.
...και το τραγούδι (14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Τσε, οι Clash τολμούν να κυκλοφορήσουν ένα τριπλό δίσκο με τον τίτλο "Sandinista!"!!. Απ' αυτόν το δίσκο διάλεξα το παρακάτω τραγούδι...τελικά.."τίποτα δεν πάει χαμένο")
Rebel Waltz (The Clash)
I slept and I dreamed of a time long ago I saw an army of rebels, dancing on air I dreamed as I slept, I could see the campfires A song of the battle, that was born in the flames and the rebels were waltzing on air
I danced with a girl to the tune of a waltz that was written to be danced on the battlefield I danced to the tune of a voice of a girl A voice that called "Stand till we fall we stand till all the boys fall"
As we danced came the news that the war was not won 5 armies were coming, with carrige and gun Through the heart of the camp swept the news from the front A cloud crossed the moon, a child cried for food We knew the war could not be won
So we danced with a rifle, to the rhythm of the gun in a glade through the trees i saw my only one Then the earth seemed to rise hell hot as the sun The soldiers were dying, there was tune to the sighing The song was an old rebel one
As the smoke of our hopes rose high from the field My eyes played tricks through the moon and the trees I slept as I dreamed I saw the army rise A voice began to call, stand till you fall The tune was an old rebel one.
Συμβαίνει μερικές φορές...απλά, ένα κλικ..έβλεπα τηλεόραση μετά από μια (σχετικά) κουραστική μέρα...και μου ήρθε στο μυαλό (χωρίς κανένα φανερό λόγο) ένα τραγούδι της Joplin... "Little girl blue" - όμορφο τραγούδι, σπαραχτική ερμηνεία (καμμία σχέση με το "Swordfish" που έβλεπα στο Star μεσάνυχτα 2/10). Τελείωσε η ταινία και έψαξα στον γκούγκλη για την Ιωάννα...βρήκα ότι πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1970 (που να το θυμάμαι, μεγάλος άνθρωπος), και σκέφτηκα - πίνοντας ένα ακόμη Dalwhinnie - να γράψω κάτι γι' αυτήν, να το σώσω για να το αναρτήσω στην επέτειο του θανάτου της...Οπότε, εδώ είμαστε, κυρίες και κύριοι...
- βιογραφικό εδώ (είναι το επίσημο site της) -στίχοι των τραγουδιών της εδώ -και ακολουθούν οι στίχοι από το τραγούδι της που με έκανε να γράψω αυτό το post
LITTLE GIRL BLUE Sit there, hmm, count your fingers. What else, what else is there to do ? Oh and I know how you feel, I know you feel that you’re through. Oh wah wah ah sit there, hmm, count, Ah, count your little fingers, My unhappy oh little girl, little girl blue, yeah.
Oh sit there, oh count those raindrops Oh, feel ’em falling down, oh honey all around you. Honey don’t you know it’s time, I feel it’s time, Somebody told you ‘cause you got to know That all you ever gonna have to count on Or gonna wanna lean on It’s gonna feel just like those raindrops do When they’re falling down, honey, all around you. Oh, I know you’re unhappy.
Oh sit there, ah go on, go on And count your fingers. I don’t know what else, what else Honey have you got to do. And I know how you feel, And I know you ain’t got no reason to go on And I know you feel that you must be through. Oh honey, go on and sit right back down, I want you to count, oh count your fingers, Ah my unhappy, my unlucky And my little, oh, girl blue. I know you’re unhappy, Ooh ah, honey I know, Baby I know just how you feel.
τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια η βροχή και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της το σώμα της και τ' ανοιχτό στόμα της μακριά βαθιά πάνω στο βουνό......
Ας ευχηθούμε να είναι ένας πραγματικά ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ μήνας..
10.15 Saturday night And the tap drips Under the strip light And I'm sitting In the kitchen sink And the tap drips Drip drip drip drip drip drip drip drip
Waiting For the telephone to ring And I'm wondering Where she's been And I'm crying For yesterday And the tap drips Drip drip drip drip drip drip drip drip
"Οπως λίγες δόσεις τρέλλας κάθε μέρα σε γλυτώνουν από το άσυλο, λίγος θάνατος κάθε νύχτα σε σκληραγωγεί καλύτερα για το τελικό ναυάγιο. Αυτό το λίγο, που το προτιμάμε από το οιοδήποτε πολύ, είναι η παιδαγωγική της μέθης για να βλέπουμε σωστά τους εθελοντές των δηλητηριάσεων...
Ο Μπουνιουέλ εκμεταλλεύεται το ποτό, δεν του παραδίνεται. Το χρησιμοποιεί σαν διεγερτικό της φαντασίας, σαν πανούργο εμψυχωτή, αλλά στις καίριες στιγμές του αφαιρεί κάθε δικαίωμα. Η αυτοκυριαρχία τον εμποδίζει να σπαταληθεί, τόσο στις χαρές του αλκοόλ όσο και της νικοτίνης....Ενας παρόμοιος συγκρατημός...ουσιαστικά αφαιρεί από το πότό το πιό καταγωγικό του στοιχείο: τη φθορά, τη διάλυση και τον πόνο.
Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.
Ο μεθυσμένος δε θέλει να βγάλει από μέσα του το αλκοόλ, αλλά τον κόσμο. Το σύμπαν ολόκληρο, μαζί με τη συντετριμμένη του ύπαρξη.
Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής. Μόνο ο άντρας που είναι αληθινά βασάνης, τιμωρημένος από τη σκέψη και την ηδονή, μπορεί να πετάει τις σάρκες του στα όρνια. Γι' αυτόν μιλάει ο στίχος του Μπωντλαίρ: χωρίς φόβο και τύψη θα γείρω καταγής να κοιμηθώ σαν το σκυλί.
Η διάλυση της μέθης δεν πασχίζει να σταματήσει κάτι. Δεν αρνείται τη ζωή - εν ονόματι τίνος άλλωστε; Απλώς την διασπαθίζει. Ζει την απώλεια ως βαθύτερο νόημα του υπάρχειν.
...δε ξέρω γιατί, αλλά θυμήθηκα το θάνατο του Δημήτρη Μητρόπουλου.
Οταν το 1959 έπαθε δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, οι γιατροί του σύστησαν να εγκαταλείψει τη διεύθυνση ορχήστρας. Του είπαν "ή τη μουσική ή τη ζωή σας" - κι εκείνος απάντησε "μα η μουσική είναι η ζωή μου" και συνέχισε να διευθύνει.
Στις 2 Νοεμβρίου 1960 παθαίνει τη μοιραία καρδιακή προσβολή στο πόντιουμ στη Σκάλα του Μιλάνου, κατά τη διάρκεια πρόβας της 3ης Συμφωνίας του Mahler.
(πριν χρόνια σε μια συζήτηση για την κλασική και τη ροκ μουσική, αναφέρθηκα στο παραπάνω περιστατικό και αναρωτήθηκα "η στάση του Μητρόπουλου δεν είναι μια ροκ στάση ζωής;)
"Το μπαρ αντίθετα [από τα καφέ] είναι μια άσκηση μοναξιάς...
Πρέπει τώρα να μιλήσω για τα ποτά...Πάνω απ'ολα μου αρέσει το κρασί, και ειδικότερα το κόκκινο κρασί...Εννοείται ότι στα μπαρ δεν το πίνω ποτέ. Το κρασί είναι καθαρά φυσική απόλαυση, που σε καμμιά περίπτωση δεν διεγείρει τη φαντασία.
Σ' ένα μπαρ, για να προκαλέσω ή να συγκρατήσω ένα ονειροπόλημα, χρειάζομαι εγγλέζικο Τζιν...
Οπως σίγουρα καταλάβατε, δεν είμαι αλκοολικός. Φυσικά μερικές φορές μού έχει συμβεί να πέσω ξερός από το ποτό...Αν με ρωτήσουν, αν είχα την ατυχία μια μέρα να μου λείψει κάποιο από τα ποτά μου, θα απαντήσω ότι δεν θυμάμαι. Πάντα μου βρίσκεται κάτι να πιώ, γιατί πάντα παίρνω τα μέτρα μου.
Ο καπνός, που συνδυάζεται θαυμάσια με το αλκοόλ (αν υποθέσουμε ότι το αλκοόλ είναι η βασίλισσα, ο καπνός είναι ο βασιλιάς) είναι ένας ζεστός σύντροφος σ' όλα τα γεγονότα της ζωής. Είναι ο μεγάλος σύντροφος των καλών και των κακών ημερών. Ανάβουμε ένα τσιγάρο για να γιορτάσουμε μια χαρά ή για να κρύψουμε μια πίκρα. Οταν είμαστε μόνοι ή με παρέα.
Ο καπνός είναι μια απόλαυση όλων των αισθήσεων, της όρασης - τι όμορφο θέαμα, στο ασημένιο χαρτί αυτά τα άσπρα τσιγάρα, αραδιασμένα σαν σε παρέλαση - της όσφρησης, της αφής.
Επίσης, θα επιτρέψω στον εαυτό μου, σεβαστοί μου αναγνώστες, γαι να τελειώσω μ' αυτές τις θεωρήσεις πάνω στο πιοτό και στον καπνό, προστάτες δυνατής φιλίας όπως και γόνιμων ονειροπολήσεων, να σας δώσω μια διπλή συμβουλή: Μην πίνετε και μην καπνίζετε. Είναι βλαβερό για την υγεία.
Προσθέτω, ότι το αλκοόλ και το τσιγάρο, συνοδεύουν πολύ ευχάριστα τον έρωτα. Γενικά, το αλκοόλ τοποθετείται πρώτα και ο καπνός μετά.
(Λ. Μπουνιουέλ, "Υπόγειες Απολαύσεις", εκδόσεις Περιοδικό - αποσπάσματα Η φωτογραφία του Μπουνιουέλ από εδώ
